Julia’s kunst

Julia stort zich, bevrijdt na het behalen van haar middelbare schooldiploma, vol overgave op haar passie. Iedere zaterdagnacht presenteert ze in de galerie van haar ouders een nieuwe kunstuiting aan het Rotterdamse publiek.

Lucien Freud
De eerste kunstenaar waarmee ze speelt is geïnspireerd door de schilderijen van Lucien Freud. Hij schildert compromisloos het menselijk lichaam. Het werk van Freud behoort tot de hedendaagse kunst en het neorealisme. De bekende criticus Herbert Read noemde hem ooit “de Ingres van het existentialisme”. Naast portretten en naakten schilderde Freud ook bomen en planten. Vaak figureert een hond of een plant op de schilderijen van mensen. Freud wordt ook wel gezien als een exponent van het existentialisme, de geschilderde modellen lijken niet echt aanwezig, hebben een blik die vooral naar binnen gericht is. De kijkrichting is meestal naar een punt buiten het schilderij. De naakten zijn vaak in een zeer exposerende positie afgebeeld, de geslachtsdelen vragen prominent de aandacht. Het werk wordt daarom soms confronterend gevonden.

Hesther Scheurwater
Een volgende artieste waardoor Julia wordt beïnvloed is Hesther Scheurwater. Ze speelt met erotiek en foto’s van haarzelf, die door de overdrijving een beklemmend gevoel bij de kijker achterlaten. Hester Scheurwater (Hendrik Ido Ambacht, 1971) is een Nederlandse kunstenares. Ze studeerde aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten en aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. In het werk van Scheurwater – fotografie, korte film en installaties – zijn dikwijls verwijzingen naar lust en erotiek te vinden. Hesters werk hing onder meer in het Brooklyn Museum in New York en op het FotoFestival Naarden. In het Stedelijk Museum Zwolle was eind 2010 een volledige tentoonstelling van haar werk te zien. Scheurwater verwierf internationale bekendheid met haar zelfportretten op Facebook die, wegens vermeende pornografische inhoud, steevast van de sociaalnetwerksite verwijderd werden.

Marina Abramović
Daarop komt Julia in aanraking met de Servische kunstenares Marina Abramović, een artiest die zich bezighoudt met videokunst en performance.Van 14 maart tot 31 mei 2010 wijdde het Museum of Modern Art in New York een retrospectief aan het werk van Abramović getiteld ‘Marina Abramović: The Artist is Present.’ De tentoonstelling werd georganiseerd door curator Klaus Biesenbach en bevatte naast documentatiemateriaal ook heruitvoeringen van oudere performances van Abramović en Ulay. Het was het eerste retrospectief in het MoMA dat volledig in het teken stond van performancekunst, en met meer dan 850.000 bezoekers tevens een van de succesvolste tentoonstellingen in de geschiedenis van het museum. Bij deze gelegenheid voerde Abramović ook zelf een nieuwe performance uit, eveneens onder de titel ‘The Artist is Present.’ Voor deze performance, die net als de tentoonstelling ongeveer drie maanden duurde, zat de kunstenaar gedurende de openingstijden van het MoMA in stilte op een stoel in het atrium van het museum. Bezoekers konden op een stoel tegenover Abramović plaatsnemen om haar in stilte recht in de ogen te kijken zolang als zij zelf wilden.

Kees Verburg
Wanneer Julia een presentatie geeft met de Rotterdamse kunstenaar Kees Verburg wordt daarbij zijn nieuwe schilderij getiteld ‘de zware last van de moderniteit’ getoond, waardoor ook haar vader, Henk van Wijnen-Swarttouw, onder de indruk raakt van de mogelijkheden die kunst kan bieden. Hierop besluit hij voor zijn dochter de Sustainable Artist Foundation op te richten. Kan het S.A.F. een rol van betekenis spelen in de maatschappij die hem voor ogen staat? En hoe verloopt deze artistieke samenwerking tussen vader en dochter?