Deze nieuwe roman is volop in ontwikkeling.

NB: ondertussen heb ik een andere titel en subtitel voor de roman, maar die blijven nog even geheim.

Hieronder het voorlopige begin van deze nieuwe roman:

Op impliciet aanraden van een collega – volgens sommigen ook wel een con-collega genoemd, waarmee ze duiden op het immer latent aanwezige competitie-element waaraan ik mij graag zou willen onttrekken, al lijkt dat onmogelijk in het Internationale literaire klimaat – was ik afgereisd naar Hotel Europa (in een eerdere roman onterecht Grand Hotel Europa genoemd). Impliciet omdat het me eigenlijk niet is medegedeeld, niet persoonlijk en niet via de post of via meer moderne manieren van op afstand communiceren, maar puur via het lezen van deze alleraardigste roman. Dat laatste is overigens een understatement, een onderschatting van dit even boeiende als vermakelijke boek, want het betreft zijn beste en grootste roman tot op heden. Het is een bestseller en een literair werk ineen, en dat, beste lezer, is knap; dat is zelfs ronduit subliem.

Ik was maar net bekomen van de lange reis naar het einde van de nacht en enigszins aangeschoten doordat ik aan de bar, in de nachttrein, een oude vertrouwde compagnon had teruggevonden (Johnny Walker), toen een jongeman met een pietepeuterig rood hoedje, als een circusartiest, in felle korte pasjes op me afgerend kwam. En wat schetste mijn verbazing: de eerste die mij sinds mensenheugenis in het openbaar durfde aanspreken bleek deze piccolo, hij die indertijd als karikatuur op de cover van de nu wereldberoemde roman was verschenen! Hij oogde jong en energiek! Was het wel dezelfde persoon? Hij leek hier gelukkig, hij leek hier op zijn plaats, maar schijn bedriegt. Hij vroeg me het hemd van mijn lijf, en dat alles in uiterst beleefde terminologie, maar dat doet niets af aan de ergernis! Bovendien was ik niet gediend van zijn accent, dat zeg ik heel eerlijk, even los van de opdringerigheid die hij schijnbaar als tweede natuur meedroeg en nu pontificaal tentoonspreidde. Als het op deze voet verder moest was ik liever thuisgebleven! Net als de protagonist uit de inmiddels wereldberoemde roman was ik niet neergestreken voor ontlopen van literair Nederland, nee, ook in mijn geval lag daar een verloren liefde aan ten grondslag. Een affaire. Nu ja, eigenlijk meerdere affaires, om heel eerlijk te zijn.

Na passeren van de twee Chinese tempelleeuwen, die me vervaarlijk met hun agressieve frons aanstaarden en die me hun machtige tanden lieten zien, en dat alles met een in de volle breedte opengesperde bek, begaf ik me aangedaan de wenteltrap op. De piccolo had op mijn uitdrukkelijke verzoek de lift genomen. In de hal op de derde verdieping stond de jonge Afrikaan al tussen de voornamelijk – en dat was verrassend – Europese schilderingen. Hij had mijn bescheiden bagage keurig naast de zitting geplaatst, een reuzenmond in felrood. ….

(…)

De volgende dagen begon ik me naar omstandigheden thuis te voelen, ondanks de hardnekkige tekortkomingen die Hotel Europa helaas bezat. Werken aan deze roman werd met het uur makkelijker, merkte ik, want research was nauwelijks noodzakelijk. Ik schreef alles spontaan op en liet de pen rijkelijk vloeien, zoals dat soms nogal plat wordt beschreven, ja, ik deed daadwerkelijk alsof ik zélf die beroemde schrijver was! Even overwoog ik zelfs, in navolging, een automatisch erudiete dicteermachine te gebruiken, maar dat was mijn eer toch te na. Bovendien is het gesproken woord niet mijn sterkste kant, om een understatement te gebruiken. Afijn. De affaires: waar zal ik beginnen?